“Vier maanden voordat mijn dochter achttien werd, kreeg ik het ouderlijk gezag terug. Niet dat je daar nog wat mee kunt doen natuurlijk, maar voor mijn herstel was het ontzettend belangrijk dat ik deze juridische strijd won.”
“Op heel veel momenten, was al onze ellende te voorkomen geweest”, zegt Nicole. Maar op al die momenten rolde de dobbelsteen voor haar en haar dochter D., de verkeerde kant op. Ze kijkt daarom terug op veertien jaar vechten, waarin ze keer op keer onderuit werd gehaald en elke keer weer wist op te staan. “Er is nu een formeel excuus, maar dat maakt de schade van een verwoeste jeugd niet goed. Dié schade is onherstelbaar.”
Zestien
“Op mijn zestiende was ik een jonge meid die werkte en studeerde. Op mijn 21ste stond ik op straat met een dochter van vijf jaar oud, torenhoge schulden en geen huis. Een dieptepunt, dacht ik. Terwijl de zwartste momenten in mijn leven nog moesten komen.”
“Ik groeide zelf op zonder moeder. Dus toen ik op mijn zeventiende zwanger werd, was ik vastberaden om mijn kind alle liefde en aandacht te geven die ik zelf niet had gehad. En ook al was ik een tienermoeder, ik stond op mijn eigen benen, verdiende geld, ging naar school en studeerde voor pedagogisch medewerker. Ik was bewust weggegaan bij mijn ex, een man met losse handjes die in het criminele circuit zat. Ik was trots op haar en ook op mezelf, omdat ik had gekozen voor een nieuwe, veilige start. En dat ging goed. Ik studeerde en mijn dochter ging naar de opvang. Het was druk, maar ik kon de wereld aan. De toekomst lag open.”
‘De nieuwe vorderingen waren de genadeklap. We stonden op straat met een dochter van zeven en een baby van vier maanden’
Gevochten
“‘Mama, waarom heb je niet harder voor me gevochten?’, vroeg mijn dochter laatst. Mijn hart brak. ‘Meid, ik heb alleen maar voor je gevochten. Tegen de Belastingdienst, mijn ex, jeugdzorg, de overheid … Ik heb eten moeten stelen om te kunnen eten, rechtszaken gevoerd. Maar als de overheid tegen je is, kun je niet overeind blijven staan.’”
“De ellende startte in november 2011. Mijn dochter werd ineens geweigerd bij de kinderopvang vanwege een openstaande rekening. Hoe kon dat? Ik maakte mijn eigen bijdrage over en de rest werd gestort door de Belastingdienst. Maar het bleek dat er al maanden geen geld was gestort; er stond een bedrag van achtduizend euro open bij de kinderopvang.”
“Ik belde de Belastingdienst om het misverstand op te lossen. Dat is toen niet gelukt en nu, veertien jaar later, nog steeds niet. Volgens hen gíng mijn kind niet eens naar de opvang, ondanks dat ik een contract kon laten zien. Alles wat ik ooit uitgekeerd had gekregen en waar ik op recht had, werd teruggevorderd omdat ik een fraudeur zou zijn. Toen ik dat niet direct betaalde, kwamen er boetes bovenop. Het bedrag liep op tot een schuld van zestienduizend euro.”
Kaartenhuis
“Mijn leven stortte als een kaartenhuis in elkaar. Als je kind niet meer naar de opvang kan, kan jij als moeder niet werken, niet studeren en niet de huur betalen. Het geldgebrek en de schulden liepen in een recordtempo op. Ik vulde het ene gat met het andere. Ik werd neerslachtig en voelde me mislukt. Alsof iedereen van vroeger tegen me zei: ‘Zie je wel dat je het niet kon.’”
“Toch raapte ik mezelf op. Ik had inmiddels een lieve vriend en samen probeerden we de weg omhoog te vinden. We werkten hard en probeerden de schulden af te lossen. We kregen langzaam ons leven onder controle en ik werd zwanger van mijn tweede dochter. Totdat de Belastingdienst weer op de stoep stond met nieuwe vorderingen. Dat was de genadeklap: in 2013 stonden we op straat met een dochter van zeven en een baby van vier maanden.”
“Al die tijd dacht ik: de fout die de Belastingdienst me aanrekent, klopt niet. Ik had een contract, kon bewijzen dat ik betaald had … Maar het lukte me niet de beslissing te keren. Tot op de dag van vandaag weet ik niet naar welke rekening het geld van de belastingdienst wél is gestort. Dat antwoord wat aan de basis ligt van alle ellende, is zwartgelakt in mijn dossier.”
“Ondertussen probeerden we met veel werken ons hoofd boven water te houden. Dat was pittig. Zeker omdat mijn ex, de vader van de oudste, telkens opnieuw probeerde mijn dochter bij me weg te halen. Om de haverklap stond ik bij de rechtbank omdat hij de omgangsregeling aanvocht en wilde dat zijn adres de hoofdverblijfplaats werd. Hij beweerde dat ik niet goed voor mijn dochter kon zorgen. Dat we in armoede leefden, hielp niet in mijn voordeel.”
‘Het besef dat ik mijn dochter niet heb kunnen beschermen, is een diepe kras in mijn ziel’
Knokken
“Ik ben van mezelf positief, maar elke keer werd ik weer onder water getrokken. Maar ik was ook moeder … Ik moest door … Ik vond een nieuwe baan bij een buurtcentrum als administratief medewerker en startte weer met schulden aflossen. Opnieuw keihard aan het knokken om de weg omhoog te vinden. En dat lukte, ik werd schuldenvrij in 2021.”
“Maar mijn ex ging door met procederen. Hij bleef hameren op mijn geldgebrek en schulden. Hij manipuleerde mijn dochter, gaf haar dure merkkleding en een fiets. Toen aan haar werd gevraagd waar ze wilde wonen door de rechter koos ze voor haar vader. Alles kantelde in mijn nadeel en jeugdbescherming koos, wat ik ook zei, de kant van vader. Ze werkten toe naar een uithuisplaatsing.”
“Ik waarschuwde de jeugdbescherming: dit was een criminele familie, vader was veroordeeld en moest een straf uitzitten van een paar jaar. Maar alles wat ik zei, werd genegeerd. ‘Het is beter dat je toestemt met de uithuisplaatsing’, zei jeugdbescherming. ‘Want je hebt nog een dochter. Met haar kunnen we ook toewerken naar een ondertoezichtstelling’. Die bedreiging vloerde me. Ik zat helemaal klem. In 2019, ze zat in groep acht, werd ze uithuisgeplaatst. Ze hebben niet eens de musical en kamp afgewacht. Zelfs een fijn afscheid van school werd haar niet gegund.”
Hulp
“Ze ging van een arme situatie naar een onveilige situatie. Dat ik haar daar niet voor heb kunnen behoeden, blijft ontzettend pijnlijk. Ik kon haar ook niet meer bereiken, want ze blokkeerden mijn nummer. Ineens wist ik niets meer van haar. Totdat ze me zeven maanden later via Facebook een bericht stuurde en vroeg om hulp. Toen gingen alle alarmbellen af en is ze onder politiebescherming naar een geheime locatie gebracht. Maar het kwaad was al geschied: ze was in een loverboycircuit terechtgekomen en was enorm beschadigd. Het besef dat ik mijn dochter hier niet tegen heb kunnen beschermen, is een diepe kras in mijn ziel.”
Ontwricht
“De uithuisplaatsing kon niet teruggedraaid worden en ze bleef in een instelling wonen. Het ging psychisch steeds slechter met haar en ze ging drugs gebruiken. Zo tikten de jaren weg. Ze kwam geen stap dichter bij mij, niemand leek ons te kunnen helpen.”
“In oktober 2021 bleek dat ik een gedupeerde ouder was. Maar wat bracht die kennis mij? Ik had inmiddels zelf mijn schulden afgelost, het leven van mijn dochter was verwoest en onze relatie was ontwricht. Als ik dat tot me door laat dringen dat dit allemaal voorkomen had kunnen worden, voel ik ontzettend veel wrok. De jeugd van mijn kind en de kindertijd die we samen hadden kunnen hebben, is afgepakt.”
‘De excuses zijn veel waard, het is een officiële bevestiging dat wat ons is overkomen nooit mijn schuld is geweest’
Druppel
“Toen kwam er een brief met de mededeling dat mijn ouderlijk gezag van me werd afgenomen. Dat was de druppel – gebeurde dit echt? Ze hadden mijn kind onterecht uithuisgeplaatst, maar gingen ze dit nu ook zo doen? Want dan was ik zelfs op papier niet meer haar moeder… Ik heb me gemeld bij het Ondersteuningsteam. Samen met de procesbegeleider hebben we heel veel gesprekken gevoerd met de jeugdbeschermer en instanties. Vier maanden voordat mijn dochter achttien werd, kreeg ik het ouderlijk gezag terug. Niet dat je daar nog wat mee kunt doen natuurlijk, maar voor mijn herstel was het ontzettend belangrijk dat ik deze juridische strijd won.”
“De ellende kon niet worden teruggedraaid, maar er was wel erkenning. Daarna volgden er excuses: van de raad van de kinderbescherming en jeugdbescherming. Ook die excuses zijn veel waard, het is een officiële bevestiging dat wat ons is overkomen nooit mijn schuld is geweest. Ik ben met de stichting Gelijkwaardig Herstel bezig met een compensatie vanwege de toeslagenaffaire; ook een belangrijke stap. Al weet je als moeder ook dat geen enkel geldbedrag kan compenseren dat het leven van je kind kapot is gemaakt.”
Gezag
“Met mijn dochter gaat het gelukkig iets beter. Ze probeert een huis te vinden en doet een opleiding. Ikzelf sta ook weer aan een nieuwe start. Na veel jaren gewerkt te hebben bij de overheid start ik als teammanager bij een zorginstelling. Spannend, maar ook belangrijk. Het is mijn manier om aan mijn kinderen te laten zien dat er altijd een weg terug is. Want ik weet een ding over mezelf: wat het leven ook in petto heeft, ik ben niet kapot te krijgen. Die persoon die ik achttien jaar geleden was, ben ik dus nog steeds. Vastbesloten om wat van mijn leven te maken.”
Lees hier alle publicaties van het Ondersteuningsteam